top of page

EΞOΜOΛOΓHΣH ΜIAΣ ΑNΑΠAΝTΗTHΣ KΛHΣHΣ

Πήρα να πω ότι το σπίτι το δικό μας

έχει παράθυρα μεγάλα μα κλειστά

και μία πόρτα που δε λέει να κάνει βήμα μόνο τρίζει

από λουκέτα που νομίζει για κλειδιά

 

Πήρα να πω ότι στα μέρη τα δικά μας

γυρνάνε τώρα δύο γάτες νηστικές

όλη τη μέρα ακονίζουν νύχια για να ξεγελιούνται

κι άμα νυχτώσει ανοίγουν πάνω τους πληγές

 

Πήρα να πω ότι στα χρόνια τα δικά μας

αν κάτι αξίζει είναι η ατόφια αγκαλιά

παντού σειρήνες και δε θέλω το δικό τους καταφύγιο

πήρα να πω απ’ τα χαλάσματα ένα “γεια”

bottom of page