top of page
EΞOΜOΛOΓHΣH ΜIAΣ ΑNΑΠAΝTΗTHΣ KΛHΣHΣ
Πήρα να πω ότι το σπίτι το δικό μας
έχει παράθυρα μεγάλα μα κλειστά
και μία πόρτα που δε λέει να κάνει βήμα μόνο τρίζει
από λουκέτα που νομίζει για κλειδιά
Πήρα να πω ότι στα μέρη τα δικά μας
γυρνάνε τώρα δύο γάτες νηστικές
όλη τη μέρα ακονίζουν νύχια για να ξεγελιούνται
κι άμα νυχτώσει ανοίγουν πάνω τους πληγές
Πήρα να πω ότι στα χρόνια τα δικά μας
αν κάτι αξίζει είναι η ατόφια αγκαλιά
παντού σειρήνες και δε θέλω το δικό τους καταφύγιο
πήρα να πω απ’ τα χαλάσματα ένα “γεια”
bottom of page