ΠAΙXΝIΔΙA

​

​

Από παιδί μ’αρέσαν τα παιχνίδια πολύ

τα ήσυχα που έχανα χωρίς να φρικάρω

μα πώς φοβάμαι τη μέρα που θα’ρθεις εσύ

και τα παιχνίδια ελέγχου μου σπασμένα τα πάρω

 

Γίναν αγάπες με είπανε τσιγγάνα, σκληρή

τρελή, ονειροπόλα, απατηλή, εξορισμένη

μα περιμένω τη μέρα που θα’ρθεις εσύ

κι αντί για ονόματα, απλά θα μου πεις όπου βγαίνει

 

Για μια στιγμή δε θα’χει κανείς μας κορμί                    [Στα όνειρά μου δεν έχεις σώμα]

θα’μαστε αέρας κι οι δυο, αέρας και μόνο                   [είσαι αέρας, ίδιος εγώ]

κι όπως θ’αγκαλιαζόμαστε σε ίσια γραμμή                  [στροβιλιζόμαστε πάνω απ’ το χώμα]

θα καταργούμε απόσταση, θα κλέβουμε χρόνο         [κι όπως χορεύουμε]

​

Κι όπως στροβιλιζόμαστε πιο πάνω απ’τη γη              [διακινδυνεύουμε]

κι όπως γινόμαστε ένα και θαμμένα τα εγώ μας        [δυο λάθος βήματα]

θα προσγειωθούμε πάλι σαν παιδιά στη ζωή              [κι ένα σωστό]